Six - "No chodź, będzie fajnie. "

– A więc co fanka Juventusu robi w Hiszpanii? – Ballack uniósł jedną brew spoglądając na jasną, zwieńczoną pewnym siebie uśmiechem twarz Anastasii. Z natury był bardzo dociekliwy, co szczególnie ujawniało się w dzieciństwie a że był najmłodszym i najbardziej sprawiającym kłopoty potomkiem państwa Ballack - i panu Bogu dziękować, że ostatnim  rzekłby teraz jego ojciec – czasami stosowano wobec niego taryfę ulgową. Wybita szyba, mnóstwo wybitych szyb… i to nie dlatego, że mały Michael już młodzieńczych latach znalazł sposób na życie i zapragnął zostać przestępcą. Powodem była piłka. Piłka, która na początku wcale nie chciała się go słuchać i zamiast w prowizorycznej bramce skonstruowanej przez starszych kolegów z podwórka trafiała w okna sąsiadów. I gdzie ta wyżej wspomniana dociekliwość? Mały Ballack twierdził, że to przecież nie jego wina. Zawsze z wyrzutem jak i gorliwym jak na siedmiolatka zainteresowaniem dopytywał się sąsiadów, dlaczego nie mogli sobie zrobić okien z innej strony…

Wracając, nie traktował swojego – nazwijmy to – pragnienia poznawania świata i wszystkich jego elementów jako wadę, choć może niektórym ludziom ta wścibskość nie bardzo się podobała. Z reguły chciał wiedzieć wszystko, głównie o osobach, na których w jakiś szczególny sposób mu zależało lub o tych, które zalazły mu za skórę. Anastasia natomiast reprezentowała typ osoby raczej skrytej, choć pozornie wydawała się być bardzo otwarta na świat. Mówiła ludziom to, co chcieli usłyszeć, czyli prawdę jednak pozbawioną wszelkich szczegółów. Tak, ogólniki najlepiej się sprawdzały a ona nie musiała zagłębiać się w przeszłości. Nie chodzi o to, że definitywnie chciała się od niej odciąć. Lata spędzone we Włoszech, szczególnie te ostatnie były najlepszym, co mogło ją spotkać, ale wszystko się popsuło. W tej bajce stanowczo zabrakło „i żyli długo i szczęśliwie”. Wspomnienia były najcenniejszym, co jej pozostało, lecz przywoływały falę bólu, która zalewała ją teraz ze zdwojoną siłą. Przypominały o bezsilności.

– Mieszkam. – Odpowiedziała racząc go kolejnym z tych swoich czarujących uśmiechów. Właściwie robiła to całkiem nieświadomie. Przy Ballacku wprost nie potrafiła zachować powagi. Miał w sobie coś takiego, co pozwalało jej zapomnieć o problemach, chociaż na chwilę. Potrzebowała poczucia bezpieczeństwa i właśnie to przy nim odnajdywała. W jego towarzystwie czuła się też nadzwyczaj swobodnie a przecież tak krótko go znała. No dobrze, właściwie go nie znała, ale na pewno bardzo chciała poznać. – Nawet nie wiesz jak bardzo cieszę się, że cię widzę. – Szybko i umiejętnie przeniosła temat rozmowy na inne tory a kiedy do wciąż oszołomionego jej obecnością Michaela dotarł sens tychże słów nawet nie zwrócił uwagi na zmianę tematu. To zdanie mile połechtało jego ego. Czuł się dostrzeżony, co może paradoksalnie zabrzmi, bo codziennie otaczało go tylu ludzi, jak nieproszących o autografy to chociażby pracujących w klubie, w którym grał. Stał naprzeciwko niej dumny jak paw. Nie kłamała, nie chciała po prostu rozmawiać o powodach przyjazdu do Hiszpanii. Nie dziś. – Dobrze jest mieć jakąś znajomą – i cholernie przystojną dodała w myślach– twarz w nowym miejscu pracy.

– Nie wierzę, czyli to ty, to o tobie mówił Ramos. – Załapał wreszcie. – Szukałem cię. – Dodał już nieco ciszej. – Ale nikt nie chciał powiedzieć mi nic konkretnego. Pierdolona ochrona danych osobowych czy coś. Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę. – Dokończył w myślach chwytając kosmyk kruczoczarnych włosów, który za sprawą lekkiego wietrzyku nasunął się jej na twarz, po czym odgarnął go za ucho. – Przejdziemy się? – Wskazał w kierunku ogrodu. Skoro już tu był to wolał spędzić czas z nią, choć jeszcze kilka minut temu miał zupełnie inne plany.

– Chętnie. – Kiwnęła głową i chwyciła się ramienia, które jej zaoferował. Na początku wydawał się nieco spięty jednak szybko się rozluźnił. Wpatrywał się w nią jakby widział ją po raz ostatni. Gdyby nie jej dotyk, nie to jak kurczowo trzymała się jego ramienia, kiedy przechodzili przez wąziutki mostek, gdyby nie to jak położyła dłoń na jego barku, kiedy starała się odzyskać równowagę w czasie, gdy jeden z obcasów wbił się w ziemię – zresztą z jego winy, ponieważ stwierdził, że i tak nikt nie zauważy a przez trawnik będzie szybciej, – za co później został skarcony szturchnięciem w okolice żeber pomyślałby, że to wyjątkowo realistyczna halucynacja. Spacerowali, śmiali się, rozmawiali o wszystkim i o niczym czując się ze sobą tak dobrze i beztrosko. Kto by pomyślał?

– Świetnie, zadaję się z wandalem. – Stwierdziła, kiedy brunet wręczył jej czerwony kwiat, który jeszcze sekundę temu rósł sobie spokojnie na jednym z krzewów. Tylko się zaśmiał.

– Michael? – Uśmiech Ballacka znacznie się poszerzył, kiedy po raz pierwszy jego imię wydobyło się spomiędzy jej strun głosowych.

– Tak? –

– Dziękuję. –

– Ależ nie ma za co. –

Zanim zdążyli się obejrzeć znaleźli się przy basenie. Księżyc odbijał się w tafli wody dając tym samym niesamowity efekt. Piłkarz nachylił się i zamoczył rękę zaburzając tym samym powstały obraz, który teraz wyglądał niczym ekran wielkiego telewizora, na którym pojawiły się dziwne zakłócenia, które dawały o sobie znać tylko i wyłącznie podczas transmisji jednego z klipów Justina Biebera.

– Popływamy? –Zagadnął. Ana myślała, że żartuje, ale Michael zaczął już ściągać marynarkę. Patrzyła na niego jak na wariata dosiadającego krzesło niczym rączego, karego rumaka wymachując przy tym kijem od szczotki imitującym ostrą jak brzytwa szablę udając tym samym Napoleona lub innego wielkiego przywódcę.

– Jesteś nienormalny. – Skwitowała, kiedy jego koszula wylądowała na leżaku stojącym za nią.

– A ty cholernie marudna. – Droczył się. Po chwili będąc już w samych bokserkach skoczył do wody a Anastasia kolejny raz pokręciła z niedowierzaniem głową. Chwyciła jego koszulę żeby się nie pogniotła i przewiesiła przez oparcie leżaka, na którym po chwili usiadła. Obserwowała Ballacka, który najwyraźniej świetnie się bawił przemierzając basen w tę i z powrotem dając upust swojemu nadmiarowi energii i popisując się przy tym swoimi pływackimi umiejętnościami. – No chodź, będzie fajnie. – Zachęcał ją, ale ona była nieugięta.

– Nie ma mowy, Ty już chyba kompletnie postradałeś zmysły. Masz piłkę zamiast mózgu? A może raczej wodę? – Kilkakrotnie postukała się palcem wskazującym w czoło a on zniknął gdzieś w wodzie. Zamarła na chwile, bo zdała sobie sprawę, że powinien już dawno wypłynąć na powierzchnię. Cholera. Ale nie, z pewnością się wygłupia. On zawsze się wygłupia. Nic się nie stało, nie mogło się stać. Uspokajała się w myślach. Podeszła do brzegu basenu i starała się odnaleźć jego sylwetkę pod wodą. Zaczęła się już niecierpliwić. Jej serce zaczęło bić coraz szybciej, zupełnie jakby zaraz miało wyskoczyć jej z piersi. – Ballack! – Prawie krzyczała, ale on się nie pojawiał. – Zabiję go. Własnoręcznie uduszę, wypatroszę a potem wypcham i wywiozę do Niemiec. – Mamrotała zdenerwowana ściągając szpilki i niechętnie skacząc do wody, bo wydawało jej się, że zobaczyła jego rozmazaną sylwetkę gdzieś na dnie basenu.

cdn.

_________________________________
znowu trochę mnie nie było, ale już powoli nadrabiam zaległości na Waszych blogach. ;>