Prolog.

Wspomnienia bolą, zabijają od środka mimo, że na zewnątrz wydajemy się normalni. Nikt nie wie, co przeżywamy wewnatrz. Nikt nie jest w stanie nam pomóc bo i tak gdy tylko zostajemy sami wszystko do nas wraca... 

To nie tak, że jeśli ktoś kogo tak bardzo kochasz zniknie z Twojego życia to o nim zapomnisz.

To wraca,
każdej bezsennej nocy kiedy wtulasz mokrą od łez twarz w miękką poduszkę.
To wraca, 
za każdym razem gdy odwracasz wzrok na widok zakochanej pary.
To wraca,
bo choć rozum nie chce to serce nadal pamięta. Wspomina stare, dobre chwile i czasami gubi się w natłoku nowej rzeczywistości w jakiej przychodzi mu teraz istnieć. 
To wraca, 
kiedy świadomie zadajesz sobie ból i przeglądasz album ze zdjęciami. 
To wraca, 
tym bardziej, gdy masz przy sobie cząstkę ukochanej osoby. 
To wraca,
choć wiesz, że nikogo już nigdy tak mocno nie pokochasz a mimo to pragniesz odnaleźć wewnętrzny spokój i być szczęśliwą. 
To wraca, 
bo w końcu tak naprawdę zdajesz sobie sprawę, że nie chcesz zapomnieć. 
To wraca, 
nawet gdy wyjedziesz by rozpocząć nowe życie z dala od zgiełku wspomnień. 
To wraca,
bo przed przeszłością nie da się uciec.